30. Festiwal Gorski 2025

Ryszard Pawłowski i Tomasz Bryl opowiadają o skompletowaniu Wulkanicznej Korony Ziemi jako pierwszy polski zespół.
Projekt polegał na wejściu na najwyższe wulkany wszystkich kontynentów.
Ostatnim akcentem było wejście na Ojos del Salado w listopadzie 2024 roku.
Jednak najciekawszym momentem tej wieloetapowej przygody było pierwsze polskie zdobycie
Mount Sidley na Antarktydzie w styczniu ubiegłego roku.

Rozmowę poprowadzi Piotr Drożdż, redaktor naczelny Magazynu GÓRY.

Tematem głównym będzie działalność polskich alpinistek w czasach złotej ery polskiego himalaizmu, widziana oczami jednej z uczestniczek - Krystyny Palmowskiej.

Polskie alpinistki pojawiły się w górach najwyższych – Himalajach i Karakorum – niedługo po tym, gdy pierwsze kobiety – Japonki – po raz pierwszy stanęły na szczycie ośmiotysięcznika. Zorganizowana przez Wandę Rutkiewicz w 1975 r. pionierska wyprawa na Gaszerbrumy zaowocowała następnymi inicjatywami, podejmowanymi pod hasłem samodzielnej działalności zespołów kobiecych. Ich celem były zarówno wejścia na ośmiotysięczniki, jak i przejścia trudnych technicznie dróg na himalajskich szczytach. W rezultacie Polki zapisały swoją kartę w historii himalaizmu.
Prelekcja będzie więc koncentrować się na latach 70. i 80 ub. wieku, począwszy od historycznej Ladies Expedition na Gasherbrumy z 1975 – chociaż akurat ta wyprawa będzie tylko wspomniana, jako że będzie tematem oddzielnej prelekcji Anny Okopińskiej w sobotę – aż po ostatnią wyprawę Wandy Rutkiewicz. Pokrótce będzie też mowa o następczyniach Wandy, działających już w nowym tysiącleciu.

Zapraszamy serdecznie!

W samym sercu czeskich Gór Stołowych leży jedno z najbardziej niezwykłych miejsc wspinaczkowych na świecie. Adršpach i Teplice – labirynty piaskowcowych baszt, które od dekad przyciągają wspinaczy szukających nie tylko dróg, ale i prawdziwego doświadczenia i przygody.
To tutaj nauczyłem się wspinać ciszej – słuchać skały, nie własnego ego.
To tu zrobiłem jedne z najtrudniejszych dróg rysowych. Wiele z nich było lekcją pokory i odwagi.
Bez magnezji, często bez spitów, tylko z węzełkami i ufokami oraz z pełnym zaufaniem do decyzji podejmowanych często kilkanaście metrów nad wpinką.
Znam ten rejon jak własną kieszeń, ale za każdym razem wracam, by znów się czegoś nauczyć.
Ta prezentacja to moja osobista opowieść o miejscu, które daje więcej niż pokonywanie trudności – nadaje sens.
Jeśli chcesz dowiedzieć się, czym naprawdę jest wspinanie w tradycyjnych piaskowcach  – koniecznie przyjdź.
Opowiem Ci o skałach, które nie wybaczają… ale nagradzają. I zostają w środku na zawsze.